Андрусь Такінданг: Не трэба махаць мовай, як сцягам
Два разы на тыдзень з тэлеэкрану афрабеларус Андрусь Такінданг вучыць беларусаў беларускай мове. Музыкант, паэт, мастак, вядучы праграмы "Беларуская мова" на тэлеканале ОНТ у Міжнародны дзень роднай мовы даў інтэрв’ю парталу навінаў www.UDF.BY і распавёў, чаму ён верыць у будучыню беларускай мовы.
- Андрусь, як ты пачаў размаўляць па-беларуску?
- Бацька ў мяне з Рэспублікі Чад, а маці – беларуска і па-беларуску размаўляе. Пэўны час жыў у вёсцы на Віцебшчыне, хадзіў у беларускамоўную школу, вучыўся ў каледжы мастацтваў, дзе выкладалі па-беларуску. Так што мова заўжды са мной.
- А як рэагуюць на тваю беларускую людзі, якія цябе не ведаюць?
- Першая рэакцыя – хутчэй здзіўленне. Можа некалькі секундаў, а потым нармальная ідзе размова. Непаразуменняў і нейкіх канфліктных выпадкаў у гэтай сувязі не прыгадваю. Так, часам людзі не разумеюць асобных слоў, але заўжды можна патлумачыць. Вельмі часта дзякуюць менавіта за беларускую мову на канцэртах, якія мы граем для не зусім сваёй публікі. Бізнесоўцы там, ці будаўнікі. Адчуваецца гэты моўны голад, што яны маюць патрэбу ў нечым сваім.
- А як беларусу пачаць размаўляць па-беларуску?
- Пачынаць заўжды складана, але трэба зазірнуць углыб сябе і зразумець, што гэта цалкам натуральна. Усе ж шануюць сваіх бацькоў, чаму б з шанаваннем не ставіцца і да сваёй мовы. З другога боку, трэба разумець, што мова – гэта не помнік, гэта жывы арганізм і сродак перадачы інфармацыі.
- Глядзіш на будучыню беларускай мовы з аптымізмам, нават негледзячы на тое, што колькасць беларускамоўных скарачаецца?
- Так, большасць беларусаў не карыстаецца сваёй мовай паўсядзённа, але гэта пасіўны пласт. Культуру ствараюць людзі актыўныя. І не варта забывацца на вёску. Быў шмат у якіх мясцінах Беларусі і магу сказаць, што мова там жыве. Прычым вельмі прыгожая і натуральная. Махаць мовай, як сцягам не варта, проста трэба адчуць унутраную радасць ад таго, што ты на ёй размаўляеш.
- Андрусь, як ты пачаў размаўляць па-беларуску?
- Бацька ў мяне з Рэспублікі Чад, а маці – беларуска і па-беларуску размаўляе. Пэўны час жыў у вёсцы на Віцебшчыне, хадзіў у беларускамоўную школу, вучыўся ў каледжы мастацтваў, дзе выкладалі па-беларуску. Так што мова заўжды са мной.
- А як рэагуюць на тваю беларускую людзі, якія цябе не ведаюць?
- Першая рэакцыя – хутчэй здзіўленне. Можа некалькі секундаў, а потым нармальная ідзе размова. Непаразуменняў і нейкіх канфліктных выпадкаў у гэтай сувязі не прыгадваю. Так, часам людзі не разумеюць асобных слоў, але заўжды можна патлумачыць. Вельмі часта дзякуюць менавіта за беларускую мову на канцэртах, якія мы граем для не зусім сваёй публікі. Бізнесоўцы там, ці будаўнікі. Адчуваецца гэты моўны голад, што яны маюць патрэбу ў нечым сваім.
- А як беларусу пачаць размаўляць па-беларуску?
- Пачынаць заўжды складана, але трэба зазірнуць углыб сябе і зразумець, што гэта цалкам натуральна. Усе ж шануюць сваіх бацькоў, чаму б з шанаваннем не ставіцца і да сваёй мовы. З другога боку, трэба разумець, што мова – гэта не помнік, гэта жывы арганізм і сродак перадачы інфармацыі.
- Глядзіш на будучыню беларускай мовы з аптымізмам, нават негледзячы на тое, што колькасць беларускамоўных скарачаецца?
- Так, большасць беларусаў не карыстаецца сваёй мовай паўсядзённа, але гэта пасіўны пласт. Культуру ствараюць людзі актыўныя. І не варта забывацца на вёску. Быў шмат у якіх мясцінах Беларусі і магу сказаць, што мова там жыве. Прычым вельмі прыгожая і натуральная. Махаць мовай, як сцягам не варта, проста трэба адчуць унутраную радасць ад таго, што ты на ёй размаўляеш.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter
Дорогие читатели, не имея ресурсов на модерацию и учитывая нюансы белорусского законодательства, мы решили отключить комментарии. Но присоединяйтесь к обсуждениям в наших сообществах в соцсетях! Мы есть на Facebook, «ВКонтакте», Twitter и Одноклассники
