#давайпака: Наш бальшой празнік, Дзень Волі
— Алло, Саш? Привет.
— Здраўствуй, Валодзя, здраўствуй.
— Как дела, не занят? Можешь разговаривать?
— Магу нямножка. Гатовімся к празніку, будзем атмечаць.
— А какой праздник? Я что-то пропустил?
— Ну как жэ. Наш бальшой празнік, Дзень Волі.
— Какой день?
— Дзень Волі. Эта у нас у Беларусі празнік. Как цебе аб’ясніць… Эта пачці как Дзень свабоды, толька лучшэ.
— Не понимаю тебя.
— Ну сматры. Воля — эта кагда дзелаеш што-та, што дзелаць нельзя, патамушта хто-та другой, хто сільнее цебя, цебе эта дзелаць запрэшчает. А ты знаеш, што ты праў і всё раўно дзелаеш. І в ітоге пабеждаеш, патаму што ты праў. Дажэ еслі не палучылась у цебя пабедзіць в рэальнасці, ты всё равно пабедзіў, патаму што вот так выступіў красіва, паказаў себя.
— Саш, я не совсем понимаю, куда ты клонишь.
— Нічэво, цебе эта сложна паняць. Эта мы панімаем. А вам сложна, у вас такова нет.
— Ну хорошо.
— Кстаці, Валодзя, я цебя хачу папрасіць аб адной вешчы. Нада сазваць савет і прыняць рэшэніе. Даўно ужэ думаю, как падступіцца к цебе с эцім вапросам. І наканец прышло ужэ врэмя.
— О чём ты?
— А Смаленске. Нада вернуць нам Смаленск. Бранск тожэ неплоха бы. Но я панімаю, не ўсё сразу. Паэтаму Бранск пака не будзем трогаць.
— Какой Смоленск? Куда вернуть?
— Ну Смаленск, горад такой. Возле нашай граніцы. Он жэ наш горад, Валодзя. Што тут упірацца. Пабыў у вас чуць-чуць, пара вазврашчацца. А мы вам грузавікоў прададзім нашых. Можна ў крэдзіт дажэ.
— Саша, ты о чём вообще сейчас?
— А ешчо, Валодзя, нада бы наканец крэст вернуць. Некрасіва.
— Какой крест?
— Драгацэнны крэст, дрэўні. Ефрасіньі Полацкай. Тока не гавары апяць, што эта немцы ўзялі. Я жэ знаю, што он у цебя.
— Саш, какой крест, откуда?
— Ат немцаў і знаю. Такіе хітрэцы. Самі мне і расказалі, што ў цебя он. Дажэ фатаграфіі паказывалі. Так што нада вернуць, Валодзя.
— Саша…
— І эта, кстаці, тожа даўно хацеў папрасіць. Называй меня — Алесь.
— Как?!
— Алесь. Эта Александр для друзей па-нашаму. Алесь. Как Алеся, толька он — Алесь. А я цебя буду называць — Уладзь.
— Григорьевич, что происходит?!
— Да шучу, я Валодзя, шучу! Ха-ха-ха! Ты паверыў ва ўсё?! Ха-ха-ха-ха! Уладзь! Ха-ха-ха-ха!!!
— Блин.
— Ха-ха-ха-ха!!! Ха-ха-ха-ха-ха!!!
— …
— Валодзя, ало?! Валодзя, ты тут? Ха-ха-ха-ха! Ой не магу. Кінуў трубку. Смаленск! Ха-ха-ха-ха!!!
— Здраўствуй, Валодзя, здраўствуй.
— Как дела, не занят? Можешь разговаривать?
— Магу нямножка. Гатовімся к празніку, будзем атмечаць.
— А какой праздник? Я что-то пропустил?
— Ну как жэ. Наш бальшой празнік, Дзень Волі.
— Какой день?
— Дзень Волі. Эта у нас у Беларусі празнік. Как цебе аб’ясніць… Эта пачці как Дзень свабоды, толька лучшэ.
— Не понимаю тебя.
— Ну сматры. Воля — эта кагда дзелаеш што-та, што дзелаць нельзя, патамушта хто-та другой, хто сільнее цебя, цебе эта дзелаць запрэшчает. А ты знаеш, што ты праў і всё раўно дзелаеш. І в ітоге пабеждаеш, патаму што ты праў. Дажэ еслі не палучылась у цебя пабедзіць в рэальнасці, ты всё равно пабедзіў, патаму што вот так выступіў красіва, паказаў себя.
— Саш, я не совсем понимаю, куда ты клонишь.
— Нічэво, цебе эта сложна паняць. Эта мы панімаем. А вам сложна, у вас такова нет.
— Ну хорошо.
— Кстаці, Валодзя, я цебя хачу папрасіць аб адной вешчы. Нада сазваць савет і прыняць рэшэніе. Даўно ужэ думаю, как падступіцца к цебе с эцім вапросам. І наканец прышло ужэ врэмя.
— О чём ты?
— А Смаленске. Нада вернуць нам Смаленск. Бранск тожэ неплоха бы. Но я панімаю, не ўсё сразу. Паэтаму Бранск пака не будзем трогаць.
— Какой Смоленск? Куда вернуть?
— Ну Смаленск, горад такой. Возле нашай граніцы. Он жэ наш горад, Валодзя. Што тут упірацца. Пабыў у вас чуць-чуць, пара вазврашчацца. А мы вам грузавікоў прададзім нашых. Можна ў крэдзіт дажэ.
— Саша, ты о чём вообще сейчас?
— А ешчо, Валодзя, нада бы наканец крэст вернуць. Некрасіва.
— Какой крест?
— Драгацэнны крэст, дрэўні. Ефрасіньі Полацкай. Тока не гавары апяць, што эта немцы ўзялі. Я жэ знаю, што он у цебя.
— Саш, какой крест, откуда?
— Ат немцаў і знаю. Такіе хітрэцы. Самі мне і расказалі, што ў цебя он. Дажэ фатаграфіі паказывалі. Так што нада вернуць, Валодзя.
— Саша…
— І эта, кстаці, тожа даўно хацеў папрасіць. Называй меня — Алесь.
— Как?!
— Алесь. Эта Александр для друзей па-нашаму. Алесь. Как Алеся, толька он — Алесь. А я цебя буду называць — Уладзь.
— Григорьевич, что происходит?!
— Да шучу, я Валодзя, шучу! Ха-ха-ха! Ты паверыў ва ўсё?! Ха-ха-ха-ха! Уладзь! Ха-ха-ха-ха!!!
— Блин.
— Ха-ха-ха-ха!!! Ха-ха-ха-ха-ха!!!
— …
— Валодзя, ало?! Валодзя, ты тут? Ха-ха-ха-ха! Ой не магу. Кінуў трубку. Смаленск! Ха-ха-ха-ха!!!