#давайпака: Акция оппозиции
— Александр Григорьевич, здравствуйте.
— Ало, што апяць?
— Акция оппозиции.
— Какой із ніх? Зарэгістрыраванай, ілі нет?
— Николай Статкевич. Требует встречи, активно озвучивает свои вопросы к вам.
— Чорт бы яго пабраў, от ужэ неугамонны чэлавек… Гдзе он хочэт встрэціцца, кагда? Сколька іх будзет усех умесце?
— Сегодня в 18 часов, площадь Свободы. 286 человек. Без наших - 134.
— У 18… Не, не паеду. Саедзинице меня с ним сейчас.
— С кем?
— Са Статкевічам, чорт! Целефон его есць у вас?
— Минутку.
— Ало, Коля? Здрауствуй, Коля.
— Кто это?
— Коля, толька не гавары, што не узнаў. Дваццаць лет в ігры іграем, мог бы ўжэ узнаваць.
— Цяпер пазнаў.
— Што ты там задумаў ужэ, маі все на ушах стаят. Не знают, што дзелаць с табой. Пагода какая харошая. Паехаў бы на вёску, атдахнуў бы. Што цебе неймёцца всё?
— Мы патрабуем свабодных выбараў без твайго удзелу.
— Чорт… І я вот ты думаеш шчас прама узяў і сагласіўся? Всё бросіў і сказаў “дзелайце што хаціце”? Коля, ну давай ужэ не будзем в мальчыкаў іграць. Што ешчо ты хочаш?
— Мы зробім усё, каб выбары не былі прызнаныя.
— Бог ты мой, как дзеці, ну точна.. Можна падумаць, я не сдзелаю так, штобы іх не смаглі прызнаць… Дваццаць лет не прызнают ужэ, Коля. Дваццаць лет. Я ужэ дажэ і забыў, как эта бывает, кагда прызнают. Ты думаеш, я расстроюсь? Эх… Но хоць у чом-та мы саўпадаем с другой стараны.
— Няма ў нас нічога агульнага.
— Ну, можэт ты і праў… Ладна, пашуміце немнога. Скажу сваім, штоб не трогалі. А ты сваім скажаш, што я іспугаўся і не прышоў. Харашо? Толька сцякло не бейце.
— Мы не будзем гуляць у вашыя гульні!
— Давай, пака.
— Ало, што апяць?
— Акция оппозиции.
— Какой із ніх? Зарэгістрыраванай, ілі нет?
— Николай Статкевич. Требует встречи, активно озвучивает свои вопросы к вам.
— Чорт бы яго пабраў, от ужэ неугамонны чэлавек… Гдзе он хочэт встрэціцца, кагда? Сколька іх будзет усех умесце?
— Сегодня в 18 часов, площадь Свободы. 286 человек. Без наших - 134.
— У 18… Не, не паеду. Саедзинице меня с ним сейчас.
— С кем?
— Са Статкевічам, чорт! Целефон его есць у вас?
— Минутку.
— Ало, Коля? Здрауствуй, Коля.
— Кто это?
— Коля, толька не гавары, што не узнаў. Дваццаць лет в ігры іграем, мог бы ўжэ узнаваць.
— Цяпер пазнаў.
— Што ты там задумаў ужэ, маі все на ушах стаят. Не знают, што дзелаць с табой. Пагода какая харошая. Паехаў бы на вёску, атдахнуў бы. Што цебе неймёцца всё?
— Мы патрабуем свабодных выбараў без твайго удзелу.
— Чорт… І я вот ты думаеш шчас прама узяў і сагласіўся? Всё бросіў і сказаў “дзелайце што хаціце”? Коля, ну давай ужэ не будзем в мальчыкаў іграць. Што ешчо ты хочаш?
— Мы зробім усё, каб выбары не былі прызнаныя.
— Бог ты мой, как дзеці, ну точна.. Можна падумаць, я не сдзелаю так, штобы іх не смаглі прызнаць… Дваццаць лет не прызнают ужэ, Коля. Дваццаць лет. Я ужэ дажэ і забыў, как эта бывает, кагда прызнают. Ты думаеш, я расстроюсь? Эх… Но хоць у чом-та мы саўпадаем с другой стараны.
— Няма ў нас нічога агульнага.
— Ну, можэт ты і праў… Ладна, пашуміце немнога. Скажу сваім, штоб не трогалі. А ты сваім скажаш, што я іспугаўся і не прышоў. Харашо? Толька сцякло не бейце.
— Мы не будзем гуляць у вашыя гульні!
— Давай, пака.